Verschenen in 2021

  

• Katerina Poladjan, Hier zijn leeuwen

  Een overweldigende roman waarin twee verhaallijnen op listige wijze met elkaar verweven zijn…
           Helen Mazavian, begin dertig, boekrestauratrice en van half-Armeense afkomst, gaat voor drie maanden naar Jerevan om daar in de restauratiewerkplaats van het Matenaderan-instituut specifiek Armeense technieken aan te leren. Ze krijgt een ‘Heilevangeliarium’ onder handen, een evangelieboek met alleen de verhalen over de wonderbaarlijke genezingen van Jezus Christus, een soort familiebijbel die als een kostbaar bezit werd gekoesterd en zieken tot troost en verlichting moest dienen.
           Haar eigenzinnige moeder Sara – haar ouders hebben de Armeense genocide van 1915 overleefd en zijn naar Moskou gevlucht – heeft Helen een oude familiefoto meegegeven met de opdracht eventuele Armeense verwanten op te sporen. Helen neemt dit verzoek niet erg serieus, maar raakt gaandeweg geïntrigeerd door haar evangeliarium, met name door de aantekeningen in de kantlijn en het colofon achterin.
           In een tweede verhaallijn worden de lotgevallen van de jonge Anahid (een meisje van 14) en haar broertje Hrant (7 jaar oud) uit de doeken gedaan: hun vlucht uit het Turkse Ordu en hun zwerftocht door de bergen om ergens een toevlucht te vinden. De rest van de familie is opgepakt of vermoord.
           De lezer begrijpt gaandeweg dat het verhaal over Anahid en Hrant door Helen moet zijn verzonnen op basis van de gegevens en de spulletjes die ze in de familiebijbel heeft aangetroffen…Uiteindelijk zal Helen afreizen naar Turkije om meer te weten te komen over de geschiedenis van haar eigen familie…

  

• Emmanuel Carrère, Yoga

  Yoga is het relaas van grofweg de laatste vier jaar van Carrères leven. Met het voornemen om een ‘lichtvoetig en fijnzinnig boekje’ over yoga en meditatie te schrijven volgt hij in januari 2015 een zogenaamde vipassanaretraite, waarbij de deelnemers tien dagen lang volledig afgesloten van de buitenwereld in totale stilte mediteren. De schrijver moet die retraite echter halverwege afbreken wanneer een vriend van hem bij de aanslag op Charlie Hebdo op 7 januari 2015 wordt vermoord. Hij belandt in een diepe depressie en verblijft vier maanden lang in een psychiatrisch ziekenhuis, waar hij met elektroshocks wordt behandeld voor zijn bipolaire stoornis type 2. Vervolgens probeert hij tot rust te komen in zijn huis op het Griekse eiland Patmos, maar besluit dan af te reizen naar een opvangkamp op het eiland Leros om jonge Afghaanse vluchtelingen te gaan helpen. En ten slotte wordt hij geconfronteerd met de dood van zijn vaste uitgever en dierbare vriend. Het ‘lichtvoetige en fijnzinnige boekje over yoga’ is uitgegroeid uit tot een boekwerk van vierhonderd pagina’s over de ondraaglijke zwaarte van het bestaan.

  

• Delphine de Vigan, Dankbaarheid

  In Dankbaarheid, haar grotendeels in dialoogvorm geschreven laatste roman, snijdt Vigan wederom een maatschappelijk thema aan: het beklagenswaardige lot van oude mensen die aan dementie of afasie lijden en in verband daarmee het belang van ‘verbinding’, in dit geval in de vorm van het betonen van dankbaarheid.
           Michèle Seld (‘Michka’), een kinderloze oude dame die als journaliste en later correctrice bij een toonaangevend tijdschrift heeft gewerkt, kan niet meer zelfstandig wonen en wordt met verschijnselen van beginnende afasie opgenomen in een verzorgings- of verpleegtehuis. Daar wordt ze bezocht door Marie, een voormalig buurmeisje dat Michka ooit onder haar hoede heeft genomen omdat haar moeder niet voor haar kon zorgen, en bijgestaan door Jérôme, de logopedist, die het verlies van haar spraakvermogen met allerlei oefeningen probeert te beteugelen. De hoofdstukken zijn om en om naar deze twee personages genoemd, waarbij het geheel wordt afgewisseld met korte meer beschouwende stukjes over het verlies van zelfstandigheid en beschrijvingen van de (angst-)dromen van Michka.
           Gaandeweg verergert Michka’s afasie, maar aan één ding blijft ze zich vastklampen. Ze heeft als Joods meisje tijdens de Tweede Wereldoorlog ondergedoken gezeten bij een jong echtpaar op het platteland, van wie ze alleen de voornamen nog weet, en wil hen daarvoor nog heel graag bedanken. Of dat ook gaat lukken zullen we hier nog niet verklappen.

  

• Santiago H. Amigorena, Het innerlijk getto

De Poolse Jood en voormalige legerofficier Vicente Rosenberg vertrekt in 1928 met zijn beste vriend Ariel uit Warschau naar Buenos Aires. Hij is opgelucht de ellende van zijn vaderland achter zich te laten en leeft een vrolijk, dandyachtig leven tot hij zijn grote liefde Rosita, ook van Pools-Joodse afkomst, ontmoet. Hij trouwt met haar en krijgt drie kinderen. Het gaat hem voor de wind.
         Maar dan breekt in het verre Europa de oorlog uit. Vicente maakt zich zorgen over zijn familie die is achtergebleven in Polen, en vooral zijn moeder. Waarom heeft hij niet beter zijn best gedaan om haar naar Argenië te laten overkomen? Naarmate de oorlog vordert, de situatie in Polen steeds nijpender wordt en er steeds meer bekend raakt over de antisemitische maatregelen van de nazi’s – het verhaal wordt af en toe onderbroken door een beschrijving van het besluitvormingsproces dat tot de Endlösung leidt –, wordt Vicente in toenemende mate gekweld door een groot schuldgevoel, dat nog wordt versterkt door de schaarse brieven die hij met grote vertraging van zijn moeder ontvangt. Hij gaat met zijn vrienden Ariel en Sammy nog wel naar café Tortoni, de paardenraces of een wat louche pokerclub, maar wordt steeds zwijgzamer en bouwt een muur van stilte om zichzelf heen, zoals de muur rond het getto van Warschau waar zijn moeder opgesloten zit…

  

• Yasmina Reza, Serge, covertaling met Eef Gratama

  Een disfunctionele familie van Joodse huize besluit na de dood van de moeder/grootmoeder een bezoek te brengen aan het concentratiekamp Auschwitz, wat tussen alle beschreven gruwelen door tot hilarische taferelen leidt…

 

• 
• 
• 
• 
• 
•